Van een bron die over het algemeen goed ingelicht is, kregen we een aantal documenten doorgespeeld. Daaruit blijkt dat de nieuwe Vlaamse regering overweegt om de kilometerheffing voor vrachtwagens op twee belangrijke punten te hervormen. De taks zou (net zoals in Wallonië) een bijdrage worden en ’s nachts zou een voorkeurtarief worden toegepast om tot een betere verdeling van de transportstromen te komen. Volgens onze informatie zou Vlaanderen die twee hervormingen in overleg met de twee andere gewesten doorvoeren.

De overgang van een taks naar een bijdrage zou met zich meebrengen dat de transporteurs, net zoals ze dat nu ook al doen voor de trajecten in Wallonië, de btw moeten voorfinancieren. Bij de gedachte daaraan gaat de Vlaamse transporteursfederatie TLV al meteen op haar achterste poten staan. TLV is ook erg sceptisch over de doeltreffendheid van een lager tarief op momenten dat er minder autoverkeer is. Lode Verkinderen geeft aan: “De transporteurs zouden de files overdag maar wat graag vermijden, maar ’s nachts kunnen ze haast nergens terecht om te laden en lossen. Met een lager tarief gaan de laders hun openingsuren echt niet tot ’s nachts uitbreiden.” Ook hoopt TLV dat de flankeringsmaatregelen voor de kilometerheffing (of -bijdrage) zullen worden verlengd. Het betreurt de totale afwezigheid van een project voor een kilometerheffing voor personenwagens en lichte bedrijfsvoertuigen

De achttien pagina’s die het regeerakkoord trouwens aan mobiliteit heeft gewijd, bevatten meer mooie multimodale slogans dan concrete voorstellen. Grosso modo zal het gewest grote (in deze fase niet nader bepaalde) sommen blijven investeren om flessenhalzen van de baan te helpen, de verkeersveiligheid te verbeteren en de modal shift te stimuleren van… personen. Bij de grote wegenprojecten in het akkoord zien we helemaal niets nieuws. Ook voor de ecocombi’s, de toelating om met 50 ton te mogen rijden en de steun aan alternatieve brandstoffen valt niets te melden en er wordt geen enkele maatregel getroffen om de toegang tot het beroep te vergemakkelijken.

Tot slot schuilt in die achttien pagina’s amper één enkele toespeling op de samenwerking tussen de gewesten: “de files houden niet op aan de grenzen van een gewest”. Maar er is geen enkel concreet voorstel om de mobiliteitsvraagstukken op een andere manier te benaderen dan strikt gewestelijk.